Mówi się, że pewnego dnia pewien człowiek obudził się z pomysłem tak wielkim, że przekraczał granice rozsądku. Tym człowiekiem był Oleg, a jego marzeniem nie było zbudowanie imperium, lecz królestwa szacunku między człowiekiem a zwierzęciem.
Sprzedał dom, opuścił miasto i zamienił beton na ziemię, nocną ciszę na ryk wiatru i lwów. Chciał, aby świat zobaczył to, co on widział: dzikie piękno jako zwierciadło ludzkiej duszy.
W Taiganie każdy poranek rodził się jak cud. Lwy przeciągały się w złotym świetle, tygrysy chodziły wolno między ludźmi. Jedni nazywali go szaleńcem, inni – współczesnym prorokiem.
A on odpowiadał tylko:
„Oddaję im jedynie wolność, którą im zabrano.”
Przez lata karmił, leczył i kochał te stworzenia. Jego dłonie nosiły ślady pazurów, lecz w oczach nie było strachu.
Jednak świat nie lubi tych, którzy burzą jego spokój. Pewnego dnia zamknęli drzwi do jego marzenia. Uwięzili człowieka, który chciał jedynie dzielić się miłością.
Ale wolnej duszy nie da się zamknąć.
Nawet za kratami słyszał ryk swoich lwów — jak modlitwy niesione wiatrem.
Zwierzęta czekały, a tysiące serc płonęły tym samym ogniem: marzenie Taiganu nie może umrzeć.
Dzień, w którym Oleg powróci do swojego parku, będzie zwycięstwem prawdy nad strachem, serca nad prawem, marzenia nad klatką.
A wtedy nawet lwy zapłaczą ze szczęścia.
