Ten dzień miał być najpiękniejszym w moim życiu. Wybraliśmy słoneczną łąkę na sesję zdjęciową naszego ślubu, a towarzyszyła nam moja klacz Lune – wierna towarzyszka od wielu lat. Zawsze mnie uspokajała, chroniła i rozumiała. Jednak tego dnia wydarzyło się coś, czego nikt nie potrafił wyjaśnić.
Kiedy fotograf poprosił, abyśmy się zbliżyli, Lune nagle stała się niespokojna. Położyła uszy, ciężko oddychała, a potem wydała tak głośne rżenie, że wszyscy zamilkli. Mój narzeczony, zaskoczony, podszedł, by ją pogłaskać i uspokoić. Wtedy Lune gwałtownie cofnęła się, obnażyła zęby i — zanim ktokolwiek zdążył zareagować — ugryzła go w dłoń. To wszystko trwało zaledwie kilka sekund.
Narzeczony krzyknął z bólu i wściekłości, a fotograf przerwał sesję. Byłam w szoku — Lune nigdy wcześniej nie zachowywała się agresywnie, zwłaszcza wobec człowieka, którego znała. Pomyślałam, że może cierpi, więc wezwaliśmy weterynarza. Podczas badania zauważył świeżą ranę przy jej uchu i, ku naszemu przerażeniu, znalazł maleńkie urządzenie elektroniczne ukryte pod skórą.
Weterynarz wyjął przedmiot — wyglądał jak mały czip z mikrofonem. Kto mógł coś takiego zrobić? I po co? Byłam zdezorientowana. Mój narzeczony wydawał się nerwowy i unikał kontaktu wzrokowego. Kilka dni później mój znajomy informatyk potwierdził, że to urządzenie pozwalało na zdalne śledzenie i podsłuch. Wkrótce prawda wyszła na jaw: sprzęt pochodził z firmy należącej… do mojego narzeczonego.
Nie potrzebowałam dalszych wyjaśnień. Okazało się, że wykorzystywał podobne urządzenia do „monitorowania” zwierząt przeznaczonych do nielegalnej sprzedaży. Lune, którą próbował kontrolować, zareagowała wcześniej niż ja zrozumiałam, co się dzieje.
Tego dnia straciłam narzeczonego, ale zachowałam najwierniejszego przyjaciela. Dziś, gdy patrzę w oczy Lune, wiem, że widziała to, czego ja nie chciałam dostrzec. Dzięki niej uniknęłam małżeństwa opartego na kłamstwie.
